Zee ontmoetingen

Jannis van der Voort aan Zee bij Retranchement

“We gaan nog even naar Jannis”

“Niet naar het strand of Zee, maar naar Jannis”.

Het begon in 1982 toen Jannis op het duin stond en naar de plek keek, waar nu, vele jaren later zijn strandpaviljoen Zeemeeuw staat. Hij vroeg zich af “zal ik het doen of niet?”. Nu is de Zeemeeuw het eerste strandpaviljoen dat ik tegenkom op mijn reis langs de rand van het land. Ik wilde graag met Jannis praten over de Zee, misschien wel over zijn liefde voor de Zee. In plaats daarvan zegt hij aan het begin van ons gesprek “De Zee is om van te kotsen!”. Er waren niet alleen goede momenten, maar ook drenkelingen. Verder waren er stormen en veel vloedgolven. De Zee spoelde voort. Soms  maken Poseidon en Neptunus ruzie, vertelt Jannis en later sluiten ze dan weer vrede en ritselt de Zee gewoon verder. Het kijken naar de golven is altijd weer bijzonder en geeft Jannis rust.  Al heel lang zeggen mensen niet dat ze naar het strand gaan of naar de Zeemeeuw, maar ze zeggen

“We gaan nog even naar Jannis”.

Hein Stufkens. Aan Zee bij de Panoramaweg nabij vuurtoren Breskens

Wordt aan Zee niet iedereen weer kind? Vroeger was ik als kind niet weg te krijgen bij de Zee. Mijn moeder moest echt haar best doen. Ik bleef zwaaien en afscheid nemen van de Zee, gehuld in de oranje gloed van de ondergaande zon. Ook als ik nu langs de Zee loop luister ik intens naar het geluid van eb en vloed. Van de golven die in toon veranderen als de vloed overgaat in eb en andersom. Het tij keert dan en even is het stil, waarna het geluid van de golven weer toeneemt.

Wij komen voort uit de Zee en zijn niet heel veel anders dan de vissen. Net als de golven zullen we ook weer verzinken in de grote Zee. Ik identificeer me vaak aan de rand van het land op het strand, met de golven die op het strand stukslaan en weer terugkeren naar het grotere geheel van de Zee.

Aan Zee kom ik weer tot rust omdat ik vaak in contact kom met de rust onder het oppervlak van mijn mens-zijn en ik op een diepere laag in mijzelf, mijn oorsprong bereik. Daarna kost het me ook nu nog moeite om de Zee en de ondergaande zon achter me te laten en naar ‘huis’ te gaan.

Edith Meyering, Aan Zee bij Breskens

De wereld is snel en druk en het leven hectisch, en ik vind het fijn mij daar af en toe aan te onttrekken en plekken aan de zee te zoeken. Bij voorkeur natuurlijke plekken met weinig mensen. Ik neem teken en schildermateriaal mee. Als ik een tijdje daar verblijf, op de uiterste punt waar land en water elkaar tegen komen, voel ik mij gaandeweg meer opgenomen in de natuur. Alsof ik los kom van het dagelijkse opgespaarde drukte. Er gaat dan, zo ervaar ik het, een kanaal bij me open. Het word steeds stiller in mij waardoor ik beter kan horen en voelen wat er in mij rondwaart.

Een citaat van Boeddha is dat op de grens van water en zee de mens zich bewust of onbewust uiteenzet met de eindigheid van het leven, en daarmee in contact komt met de ware spirit in zichzelf. Zo voel ik aan zee de sparkling van het leven in mij weer boven komen. Voor mij word aan de zee de behoefte om te schilderen of tekenen nog urgenter en het lijntje tussen mijn binnenwereld en wat mijn handen doen is kort en snel en vloeiend. De beweging en transparantie van het water en de oneindigheid van de zee maakt de zwaarte licht. De verf verbind zich met mijn gevoeligheid en wordt tot beelden omgezet. Kwetsbaarheid word kracht, de bezieling word zichtbaar.

Henk de Jager, Aan Zee bij Vlissingen

Henk is in 1930 geboren en heeft tegenwoordig alleen nog maar zin in leuke dingen. Als we elkaar ontmoeten zit hij in zijn scootmobiel naast het Windorgel in Vlissingen. Hij geniet van de Zee en ook van de vele zeeschepen die vlak langs de kust voorbij varen. Bij windkracht 5 begint het orgel pas echt goed geluid te maken. Soms lijkt het wel of het gaat gillen. Hij vindt het heerlijk om vrijuit te kijken en ervaart dat zijn horizon dan vrij en ver is. Vaak kijkt hij ook naar de mensen om hem heen en dan kan hij ook vaak zien of het mensen zijn die echt voor de Zee komen of meer toerist zijn. De Zee is boeiend en altijd in beweging. Meestal wordt hij daar rustiger van maar als het gedurende lange tijd stormt wordt ook hij onrustig. Thuis voor zijn grote raam op twee hoog kan hij nog veel meer zien en luistert hij ook naar het Traffic Centre Zeebrugge. Daardoor krijgt hij heel veel informatie over het scheepverkeer en de loodsboten die voor zijn raam de loodsen op de schepen zetten en afhalen. Hij vindt het leuk.

Wim Hendrikse, Aan Zee bij Domburg

Als ik wakker wordt en dat is soms heel vroeg, ga ik naar het strand en Zee. Maar eerst zit ik op de rand van mijn bed en bid ik het “Onze Vader”. Ik heb lang niet van de Zee gehouden. Op Ibiza werd dat anders. De Zee was daar warm en ik ontdekte het leven in de Zee. Het is levend water, veel meer dan binnenwater. Als ik op het strand ben is er vaak nog niemand. Ik geniet dan van de uitgestrektheid en het alleen zijn. Voor mij begint dan daarna het werk. Ik ben strandjutter kunstenaar en verzamel wat er door de Zee en de mensen aanspoelt. Lege statiegeld flessen breng ik daar de supermarkt en drink dan gelijk een gratis kopje koffie. De kleding en het speelgoed gaat naar de kringloop winkel. Het is daarnaast ook heel belangrijk dat ik spullen mee naar huis neem en die verwerk in mijn kunstwerken en schilderijen. Ik voel me dan vrij en tegelijk verbonden met al die grote kunstenaars die hier in Domburg ook hebben gewerkt, zoals Mondriaan. Ik heb veel verloren in mijn leven. Vrouw, kinderen en geld. Maar ik ben toch rijk omdat ik gezond ben. Het gaat vast, net als met Job in de bijbel ook weer goed komen met mij. Daar geloof ik echt in.

Arlieneke Ouwehand, Aan Zee bij Vrouwenpolder

Vier jaar geleden was ik op en leeg
Mijn man bracht me naar Zee
Het was een week alleen
In mij was veel pijn en meer ongemak
Te ziek om op te staan en uitzingen van die pijn
Hoe de dag moest beginnen wist ik niet

Uiteindelijk liep ik toch over zand en strand
Ik ontdekte nieuw land aan Zee
En dat was er ook voor mij.
Op die eerste dag zocht ik naar een toren
Aan zijn voet werd ik gestreeld door de wind
Zo begon de heling via mijn huid naar binnen
Opnieuw was de Zee er ook voor mij

Ooit was ik zeven toen mijn opa overleed
Er was een grote kamer met veel verdriet
Ik ontsnapte en liep naar de boulevard van Katwijk
Daar was het storm en vond ook mijn verdriet zijn ruimte

Nu geeft mijn gevoel antwoord op die Zee
Als de golven zacht komen wordt ik zacht
Als er grote golven zijn voel ik de energie
Daar wordt ik blij van en ga zingen
De Zee lost niets op en toch gaan de muizen weg
Soms is er ook opeens een ingeving
Heel vaak ben ik na het bezoek aan Zee licht en helder